Van een groot huis naar klein appartement
Ons moeke is 68 jaar, staat op het punt te verhuizen naar een kleiner huis, appartement.
Een aantal jaren geleden is ze heel erg ziek geweest, wat er aan de hand was of is, weet nog steeds niemand. Het gaat niet goed met haar fysieke gezondheid en hierdoor is ze dus ook minder mobiel.
De verhuis is voor haar zowel mentaal als fysiek heel zwaar. Het huis waar zij en haar partner nu wonen, wordt te groot. Met spijt in het hart hebben ze besloten om kleiner te gaan wonen. Hoewel mijn zus en ik dit een zeer goed idee vinden, blijft het voor hen een moeilijk afscheid.
Maar goed, de verhuis dringt zich op. Alles inpakken, sorteren, afstand nemen van spullen, nieuwe inrichting zoeken. Zoiets vraagt een goede voorbereiding en gelukkig is er niet zo’n haast, maar het moet wel gebeuren.
Onlangs ben ik een paar uurtjes gaan helpen. Wat kleine dozen in onze Transporter ingeladen en uitgeladen bij het nieuwe appartement. Alle spullen van boven naar beneden brengen. Trap op, trap af. Gelukkig is hun appartement op het gelijkvloers en gemakkelijk via het raam aan de straatkant naar binnen.
Zelf had ik een goede dag, genoeg water bij de hand, genoeg pauzes tussendoor, alleen lichte spullen. Mijn rol was vooral zorgen dat alles energiebesparend liep, van inpakken tot uitladen. Ik deed ook het fysiek zwaardere werk.
Aangezien ik, op dat moment het meest mobiel ben, leek me dit ook een logisch gevolg.
Wanneer je niet alles meer kan overnemen
En toch breekt mijn hart, het maakt me heel verdrietig om niet te kunnen doen wat er allemaal nodig is. Ons moeke heeft andere kwaliteiten dan plannen en organiseren, voortmaken en knopen doorhakken zijn ze bij. Waar ik vroeger de leiding zou nemen, aansturen en zonder nadenken de ene doos na de andere zou wegtoveren en op een paar uur tijd een grote klus zou klaren, was dit nu anders.
Ik ben zeer blij dat ik kon helpen, ook al was het anders. Het had fijner geweest mocht ik de hulp kunnen bieden die ik op dat moment het liefst wilde geven. Er vaart achter zetten en fysiek het zware werk overnemen. Spullen verhuizen die voor oudere mensen niet meer evident zijn. Een beetje zorgen van haar overnemen zodat ze de rust kan nemen die ze nodig heeft en verdient. Het zou voor mij meer voelen als een logisch en vooral natuurlijk verloop. Alleen lukt dat niet meer op deze manier. En, soms, gebeurt ook het omgekeerde. Dat ondanks haar gezondheid, dat ze mij komt helpen en zaken uit handen komt nemen. En daar sta ik het liefst niet te lang bij stil - het confronteert me te hard.
Een nieuw perspectief
En net daar wringt het: waar ik vroeger zonder nadenken de touwtjes in handen nam, moet ik nu telkens opnieuw afwegen wat nog kan en hoe ik dat aanpak. Niet enkel fysiek maar ook cognitief. Plannen en de ene taak in de andere laten overvloeien is niet meer evident.
Gelukkig zijn er vele manieren om elkaar te helpen. Mijn zus, ons moeke en ik zijn misschien niet uitgerust met de meest robuuste lichamen, maar wel met een gezonde dosis veerkracht, humor en een grote portie zelfrelativering.
Nu is het zoeken naar een balans: hoe zorg ik voor de ander zonder mezelf te verliezen? En hoe zorg ik ervoor dat ik me - ondanks de beperkingen - toch nuttig en waardevol kan voelen?
Grenzen voelen en delen
Tips:
- Het verdriet heeft zijn bestaansrecht. Het hoeft niet opgelost te worden, enkel erkend.
- De hulp is er nog steeds, binnen de mogelijkheden die er zijn. En misschien zijn de kwaliteiten verschoven, maar er zijn er nog voldoende.
- De rust en pauzes die je inlast, zijn al even waardevol voor anderen.
- Je hoeft niet alles te kunnen om waardevol te zijn. De essentie zit niet in wat je doet, maar in hoe je aanwezig bent.
- Mildheid naar jezelf is geen luxe, maar een noodzaak. Dit mag gerust een voorbeeld zijn voor anderen.
- Laat ook anderen schitteren in hun kracht. Je hoeft niet alles zelf op te lossen. Anderen helpen jou ook graag, op hun manier.
We doen allemaal maar wat, binnen onze mogelijkheden. En dat is vaak meer dan genoeg.
En jij?
“Wil jij helpen, maar bots je soms ook op je eigen grenzen? Hoe ga jij daarmee om?”
Reactie plaatsen
Reacties
Mooi!
De tips die je geeft zijn inderdaad toepasselijk voor iedereen. Laten we daar een voorbeeld aan nemen. Ik doe heel graag maar wat met je mee.
Iedereen heeft zijn persoonlijke grens, met of zonder beperkingen. En als we allemaal een beetje aan zelfzorg kunnen doen, besmetten we misschien elkaar positief ;)
Helaas heel herkenbaar. Mijn mama was Korsakov patiënt en werd op heel korte tijd dement, incontinent, kon niet meer stappen en zelfstandig eten. Allé rusthuizen regio Aalst en Zottegem gaan bekijken. Daarna elke dag langsgaan om haar eten te geven. Hierdoor heeeeeeeeel vaak over mijn grens gegaan. Waarschijnlijk omdat ik die grens ook niet wou erkennen maar ook omdat het gewoon bittere noodzaak was dat je dingen deed die je eigenlijk niet kon. Maar op een bepaald moment besef je dat je jezelftekort doet. Je gaat zo vaak over je grens waardoor je op een bepaald moment fysiek een zeer grote diepte kent. En dan besef je dat je eigen gezondheid ook belangrijk is. Zelfzorg is zo enorm belangrijk en we doen het denk ik allemaal te weinig. We voelen ons vaak schuldig als we tijd aan onszelf besteden en niet aan een ander. En dat is ten onrechte! Jezelf goed verzorgen is een recht! Uiteraard wil je steeds zorgen voor de mensen die je liefhebt . Aanvaarden dat dat niet altijd meer kan door ziekte of pijn is niet evident. Een heel'moeilijk aanvaardingsproces. Maar wat doe jij het goed Michele! Veel bewondering!
Dank je wel voor je warme complimentje.
Het moet een hele moeilijke en zware periode voor je zijn geweest. Jammer dat het belang aan zelfzorg pas zo laat komt.
Het blijft een moeilijk zoektocht om een evenwicht te vinden in de ratrace van vandaag.
Als we goed voor onszelf zorgen, kunnen we ook beter voor anderen zorgen.
En als we zorg dragen voor onszelf, hebben we ook minder zorg nodig van anderen.
Mooie cirkel, als ons lukt!