Beren op de weg

Ik ben geen fan van medicijnen en ik wil het ook niet zomaar promoten. Maar als het helpt en het biedt  me nieuwe mogelijkheden, kansen en een grotere levenskwaliteit, kan ik niet anders dan hier blij om zijn.

Het is niet dat nu alles vanzelf gaat. Het blijft hard werken. Een gezonde levensstijl blijft een prioriteit en zeker met zware medicijnen. Gezond eten, voldoende bewegen, rusten, werken… alles in balans houden.

Het medicijn helpt me hierbij. Het zorgt ervoor dat de signalen vanuit mijn hersenen beter bij mijn spieren aankomen. Daardoor kost bewegen minder energie. En kan ik deze energie inzetten op andere dingen, zoals het realiseren van dromen en doelen. 

Leven met een rem

Hierdoor ben ik een stuk terug gekatapulteerd naar mijn vroegere leven. Iets waarvan ik dacht te moeten herzien.
En het is voor het eerst in 8 jaar dat ik weer heel wat meer mogelijkheden zie, ik kan weer meer hebben en dromen realiseren lijkt weer binnen een aannemelijk handbereik te liggen. Qua energie en fysieke mogelijkheden zijn er minder obstakels. En toch voelt het soms alsof ik leef met de rem op. Deze legio aan mogelijkheden brengen me dan weer andere kopzorgen.

Alsof mijn lichaam vooruit wil, maar mijn hoofd nog voorzichtig de voet op het pedaal houdt. 

Acht intense jaren

Als ik terugkijk op de voorbije 8 jaar, mag ik zeggen dat het een zwaar en moeilijk parcours is geweest. In korte tijd namen we onverwachts afscheid van ons vader, kreeg mijn zus een zware kankerdiagnose (maar ook een succesvolle behandeling), en werd ons mama ernstig ziek tijdens corona. De wispelteurigheid van MS, het verlies van energie en mentale mogelijkheden, de fysieke beperkingen die zich aandienden. En dit alles aangevuld met de kleinere worstelingen die het leven op zich met zich meebrengt. 

Wanneer moeilijke situaties je weg kruisen, kan je die het hoofd bieden. Je gaat door, je zoekt je een weg. Je doet dit gewoon, hier is geen twijfel over. Maar het vormt je, het maakt deel uit van een pakketje waar je verder mee gaat.
Ik ben door de jaren heen een bescherming gaan opbouwen, door en voor tegenslagen. Ook mijn draagkracht en veerkracht pasten zich aan. 

Lang heb ik hier niet zoveel van gemerkt, ik heb nooit concreet gemerkt wat dit alles met me deed en hoe me dit veranderde. Tot nu, nu het allemaal zoveel beter gaat. Het is een vreemde ervaring.

Eigen aan wie ik ben, is dat ik alle hoogtes en laagtes doorleef. Echt een beschermlaagje of filter heb ik naar mijn gevoel nooit echt gehad. Tot nu…

Beren op mijn weg

Een paar jaar geleden vertelde een collega me, wiens verhaal voor mij heel herkenbaar was, dat ze leeft met het gevoel en de vraag: ” Wanneer dient het volgende obstakel zich aan?” Niet of, maar wanneer. Toen vond ik dat moeilijk voor te stellen.

Maar sinds een paar weken merk ik dat ik terughoudend ben geworden in het doorleven van mijn hoogtes en laagtes. Alsof er een sluier van angst en onzekerheid overheen ligt. Op mijn hoede voor het volgende obstakel dat zich gaat aandienen.
Ik rij wel vooruit maar niet voluit.

Het is vreemd om te voelen dat het al een paar maanden zo goed gaat op verschillende levensdomeinen. Maar toch leef ik met een zeker wantrouwen, ik ben meer op mijn hoede. Dit is jammer, heel erg jammer, want er is veel om gelukkig, dankbaar en blij om te zijn. Maar begrijp me goed, ik ben dat ook, alleen ben ik erg waakzaam geworden.

Ik ervaar elk gevoel van blijheid en euforie, ik voel ze en beleef ze, maar toch is er dan plots de vraag… welke beren zijn er op de weg. 

Als ik ze niet zie, merk ik dat ik de beren creëer, mijn gedachten stuiven alle kanten op. Ik zie op elke hoek van de straat, in elke bocht een beer.

Hoewel het het me heel normaal lijkt is het vermoeiend om wantrouwig te zijn. Als je 8 jaar geleefd hebt in een wereld met heel wat tegenslagen, obstakels en gevechten, dan wordt dit een deel van je patroon, je handelen.

Tijd en vertrouwen

Toch weerhoudt het me niet om te springen, om keuzes te maken, mijn doelen en dromen na te jagen. Het is alleen met een bang hartje, dat stress met zich meebrengt. Stress die ik natuurlijk kan missen, want het is een trigger voor nieuwe opstoten. En dit gegeven brengt nog eens stress met zich mee. De beren groeien en zorgen voor een onnodig sneeuwbaleffect. Dus, Edel Maex en zijn mindfulness oefeningen to the rescue. 

Gelukkig weet ik ook, dat er opnieuw een moment komt dat ik voluit ga durven vertrouwen op het leven en ga durven genieten van de mooie dingen die op mijn weg komen. Gewoon omdat ook dat het leven is. Omdat alles steeds in verandering is en niets blijft zoals het is. Dat het goed gaat nu, is een even groot onderdeel van het leven. Net als de momenten waarin het minder goed gaat. Het vraagt alleen tijd om het te zien, te beleven en ook te aanvaarden.
Niet alleen verlies moeten we accepteren, ook winst en geluk.

Misschien is die rem nu nodig, een beschermingsmechanisme om me te laten wennen aan deze nieuwe fase. Maar ik vertrouw erop dat er een dag komt waarop ik de rem durf loslaten, het gaspedaal indruk en gewoon mee rij met de stroom.

Hoe kijk jij terug op de momenten waarop je durfde loslaten en je liet meevoeren op de stroom?"