Vertrouwen in rust

We kunnen veel, als we maar een juiste balans en evenwicht behouden. Aandacht hebben voor de signalen die ons lichaam ons geeft en daar ook naar handelen. Dit leek me een leuke uitdaging. 

De dubbele uitdaging: stappen en autoloos

Terzelfdertijd ben ik deze periode ook voor het eerst in mijn leven autoloos, of althans, afhankelijk van anderen om een auto te kunnen gebruiken. Hierdoor verplaats ik me meer dan gewoonlijk met het openbaar vervoer, de fiets of te voet. Wat zorgt voor een extra uitdaging, het vraagt meer plannen en een andere inzet van mijn kostbare energie. Het combineren van het stappen van een halve marathon en het autoloze leven, een goede voorbereiding op bestemming X. 

Het leek me een perfecte uitdaging, want sinds de fampridine, leek me dit een haalbaar doel. Want zeg nu zelf 21km op 7 dagen, dat klinkt toch dik ok. En 2 dagen een fietstochtje van 7km naar het werk, moet toch haalbaar zijn

Deze dubbele uitdaging ging ik met volle moed aan. Want ook het leven zonder een constante zekerheid van een auto lijkt me een waardevol experiment. 

Start van het traject

Met volle moed begon ik aan dit traject. Samen met vriendinnen startte ik de Ekiden. De eerste dagen gingen vlot, en begon ik al te dromen van de volledige 42km. Ondertussen werkte ik 60% met daarbovenop de geplande kiné sessies en de aquagym op woensdag.  

Ik dacht oprecht dat 21km in 7 dagen haalbaar was, maar al snel bleek het een stuk zwaarder dan verwacht. Zeker in combinatie met mijn dagelijkse activiteiten, het werken, het standaardbewegingspakket en de extra verplaatsingen naar het werk op eigen kracht. 

Het was op het nippertje dat ik de 21km heb gehaald. Ik kan niet zeggen dat ik er treurig om was. Maar tegelijkertijd ook wel zeer trots. Ondanks het feit dat ik zo dicht mogelijk bij mezelf ben gebleven en dacht voldoende pauzes en rust had ingelast, voelde ik dat mijn lichaam aan het einde was. Dat het tijd was om te rusten.

De rust leek ok te zijn, tot de rust echt zijn ruimte begon in te nemen. En de weerslag zijn tol eiste, met vertraagde werking. 

Realisatie: 21km is zwaar

Wat overbelasting en inspanningen doet met mijn lichaam ervaar ik pas later. Ik merk dat mijn zenuwstelsel meer tijd nodig heeft om de impact van een fysieke en/of mentale inspanning te verwerken. 

Dit vind ik eerlijk gezegd wel knap vervelend. Want hierdoor ga ik snel over mijn grenzen. Omdat ik het pas later voel en dus afhankelijk ben van ervaringsleren. Ervaringsleren heeft zijn voordelen, maar het vraagt meer tijd en inzicht. Er zijn veel meer variabelen om rekening mee te houden. Dat vertraagde effect maakt plannen moeilijk en het vertrouwen lastig.

Dus rust dringt zich op!

Net als dat deze impact tijd nodig heeft om binnen te komen heeft ook herstel zijn tijd nodig. En ook dit gaat met vertraagde werking.

Sinds de medicatie, merk ik wel dat rust opbrengt. Het herstel voelt voor het eerst alsof dat een positief effect heeft. Vroeger voelde dat eerder alsof ik bleef stilstaan, waar ik nu merk dat het echt wel iets herstelt. En dit is een nieuw gegeven voor mij.

Als ik terugkijk op de voorbije 8 jaar, sinds mijn diagnose, heb ik het gevoel dat ik toch telkens wat moest afgeven. Rust was nooit de grote winst. Het hielp een beetje op korte termijn, maar op lange termijn verloor ik steeds meer comfort en kwaliteit. Het beoogde resultaat was nooit echt in verhouding tot de rust. En dat maakte het wel frustrerend.

Angst en omgaan met grenzen

Na deze uitdaging, de grote fysieke inspanning, ging het plots allemaal weer acteruit. In het verleden herstelde de achteruitgang nooit echt helemaal.  Het stappen was terug slecht, de tremor, de kracht en coördinatie waren niet al te best. Omdat het gaat over een tijdelijke opflakkering van oude, gekende klachten, spreekt men van een pseudo-relapse. Ik voelde frustratie en de angst. Angst dat ik door mijn koppigheid en doorzetting het terug naar af had gebracht. En dat het zich opnieuw niet zou herstellen. Dat het beste alweer achter mij lag en ik weer zou moeten dealen met een nieuwe realiteit. Hier had ik helemaal geen zin in. Dus rust is het enige dat ik in de hand heb en leg mijn focus op kleine veranderingen. 

Ook al hoor ik van mijn zorgverleners, dat ik door sporten en bewegen niets kapot kan maken. En lees ik de herkenbare verhalen van lotgenoten over hun gevechten van rechtkrabbelen na terugvallen. Toch boezemt het me angst in en ervaar ik mijn deuk in het vertrouwen van wat rust kan doen. 

Elke topsporter zou het me zeggen, rust en herstel is de basis van een goede training en groei.

En als er iets is dat erg lijkt op topsport is het chronisch ziek zijn.  Maar toch, vraagt het veel om te vertrouwen in de kracht van rust. 

Ik voel dat een week nog niet voldoende is, maar dat ik op goede weg ben. Dat mijn lichaam zich rustig aan herstelt. Het geeft voorzichtige hoop. Stilletjes durf ik verder te dromen over bestemming X.

Bestemming X

Wie mij volgt op sociale media, had het wel al eens zien voorbij komen: #bestemmingX
Het meedoen aan de WE-Ekiden was een onderdeel van mijn voorbereiding op mijn volgend doel. Tegen 25 mei 2026 wil ik klaar zijn om de Mont Ventoux te beklimmen. Ik vind het zelf nog altijd gek klinken. Vooral nu ik voel dat 21km op 1 week toch een grote uitdaging blijkt. Maar het doel, het waarom, de twijfels en de kracht, die keuze verdient een eigen blog.

Het wordt een beklimming te voet, samen met Team Mentaal Sterk. Ik ga deze uitdaging, deze staptocht aan. Gesteund door mijn pateetje, mijn lieve supporterende vrienden, mijn warme familie, kennissen, collega’s, …Van thuis, op de berg, beneden aan de berg, van overal…. Met veel liefde, met evenveel goesting en soms een klein beetje onzekerheid, begin ik aan de voorbereiding voor het beklimmen van de kale berg.